Victor (Vic) Watson urodził się 10 listopada 1897 roku w Girton . Na początku swojej kariery występował w mało znanym klubie Brotherhood Engineering Works. Jednak na jakiś czas musiał zawiesić buty na kołku. Podczas I Wojny Światowej wstąpił do armii brytyjskiej, gdzie osiągnął stopień sierżanta. Po powrocie do ojczyzny dołączył do drużyny Wellingborough City, która na co dzień występowała w Southern League.
W marcu 1920 roku, Watson został sprowadzony do West Ham’u za 25 funtów, gdzie miał pełnić rolę zmiennika lokalnej gwiazdy Syda Puddefoota. Swój pierwszy sezon w barwach nowego klubu nie mógł uznać za udany. Wystąpił w zaledwie 9 spotkaniach i to przeważnie jako lewoskrzydłowy.
Jego sytuacja uległa zmianie w lutym 1922 roku, kiedy Syd King zdecydował się na sprzedaż Puddefoota do szkockiego Falkirk – wówczas za rekordową kwotę 5000 funtów. Watson z marszu wszedł do gry i stał się podstawowym zawodnikiem drużyny obok takich piłkarzy jak : Jmmy Ruffell, Edward Hufton, George Kay, Billy Moore, Jack Tresadern, Sid Bishop, Billy Brown, Dick Richards, Jack Young i Billy Henderson.
The Stratford Express opisał Watsona jako szybkiego i inteligentnego napastnika, który potrafił się odnaleźć w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie, ale to nie były jego jedyne atuty, również bardzo dobrze rozgrywał piłkę, a dziennikarz Brian Belton nie miał oporów stwierdził, że był to najprawdopodobniej najlepszy napastnik w historii West Ham’u.
Watson miał to szczęście, że grał w bardzo dobrym klubie. Lewy obrońca Jimmy Ruffell stwierdził, że, West Ham United był jednym z nielicznych klubów grających piłką. „Na treningach poświęcaliśmy sporo czasu na ćwiczenia z piłką, co później staraliśmy się demonstrować w trakcie spotkań. Pod tym względem byliśmy bardzo dobrze przygotowani do gry, a mając w ataku takich zawodników jak Vic Watson i Billy Moore byliśmy niezwykle groźni.”
W sezonie 1922/23 West Ham czarował swoją grą w rozgrywkach Pucharu Anglii. „Młoty” wygrały pojedynki z Hull City (3-2), Brighton & Hove Albion (1-0), Plymouth Argyle (2-0), Southampton (1-0) i Derby County (5-2). Ostatnią przeszkodą w zdobyciu najcenniejszego trofeum w Anglii miała być potyczka z Boltonem Wanderers.
Finał po raz pierwszy w historii miał zostać rozegrany na nowo wybudowanym Wembley. The Empire Stadium – bo tak brzmi jego pełna nazwa, został zbudowany przez Robert’a McAlpine w 1923 roku na Wystawę Imperium Brytyjskiego. Pierwotnie stadion miał zostać wyburzony po jej zakończeniu, jednakże uznano, że obiekt spełnia wszystkie kryteria, aby mogły się na nim odbywać piłkarskie mecze. Finał odbył się zaledwie cztery dni po zakończeniu prac na stadionie.
The Empire Stadium mógł pomieścić 125.000 widzów, jednak FA nie przewidywał sprzedaży wszystkich biletów. Frekwencja na obydwu stadionach tych zespołów nie przekraczała zazwyczaj 20.000 widzów. Jednak kluby z Londynu rzadko dochodziły do finału tych rozgrywek i kibice pozostałych londyńskich drużyn, również chcieli zobaczyć spotkanie „Północ-Południe”. Szacuje się, że 300.000 osób próbowało dostać bilet, a ponad 1000 osób zostało rannych.
Po finałowym spotkaniu Jimmy Ruffell powiedział : „Większość kibiców wyglądało na londyńczyków. Każdy chciał się z nami przywitać, podać dłoń, czy poklepać nas po plecach. Nie chcę się usprawiedliwiać, ale w trakcie meczu strasznie bolało mnie ramię. To był ciężki mecz dla nas, a dodatkowo boisko kompletnie nie nadawało się do gry. Przed meczem wielu ludzi, jak i konie wydeptały murawę, co w znaczny sposób wpłynęło na stan naszej gry. Co gorsze nasz system gry opierał się na grze skrzydłami, co nie było możliwe ze względu na ludzi, którzy stali tuż przy bocznej linii boiska. Oczywiści Bolton grał w takich samych warunkach jak my, ale oni nie grali tak szeroko piłką jak West Ham.”
Ostatecznie mecz zakończył się zwycięstwem Bolton’u 2-0.
W następnym spotkaniu West Ham pokonał Sheffield Wednesday 2-0 i zapewnił sobie awans do Division One, a Watson w całym sezonie strzelił 27 goli i został królem strzelców w drugiej lidze. Tony Hogg w książce „Who’s Who of West Ham United” wskazał, że jego gole w dużej mierze zadecydowały o awansie West Ham’u do Division One i finału FA Cup.
5 marca 1923r. Watson zadebiutował w reprezentacji Anglii przeciwko Walii. Był jednym ze strzelców goli w tym spotkaniu. W następnym miesiącu wystąpił przeciwko Szkocji i podobnie jak w swoim debiucie zakończył spotkanie z golem na swoim koncie.
Po awansie Syd King postanowił wzmocnić zespół dwoma piłkarzami. Do West Ham’u trafił Tommy Yews z Hartlepool United i napastnik Norman Proctor z Rotherham United. Niektórzy dziennikarze byli bardzo krytyczni wobec Kinga, ponieważ w zespole brakowało doświadczonych zawodników. Jednak Scribbo – dziennikarz z „East Ham Echo” był bardziej optymistycznie nastawiony do ruchów transferowych menedżera West Ham’u : „Uważam, że nie musimy się obawiać o dyspozycję West Ham’u w Divison One. W poprzednim sezonie dali nam wiele powodów do radości i uważam, że podobnie będzie w obecnych rozgrywkach.”
W inauguracyjnym spotkaniu West Ham zremisował 0-0 z Sunderlandem, wówczas jedna z najsilniejszych drużyn w Anglii. Jednakże mecz zakończył się nieszczęśliwie dla Vic Watsona, który złamał palec i musiał pauzować aż do kwietnia 1924r. Najskuteczniejszym zawodnikiem West Ham’u był Billy Moore, który strzelił 9 goli, a West Ham zakończył rozgrywki na 13 miejscu, strzelając 22 gole w 41 meczach.
W sezonie 1926/27 zespół „Młotów” zajął 6 miejsce. Po raz kolejny Watson był najlepszym strzelcem w drużynie, sezon zakończył z liczbą 34 strzelonych goli. W sezonie 1928/29 znów brylował w ataku „The Hammers”, strzelając 29 goli w 34 meczach. 9 lutego 1929r. West Ham pokonał Leeds United 8-2, a Watson 6-krotnie pokonał bramkarza Leeds.
Jeśli myśleliście, że to dużo, to w kolejnym sezonie Watson nie miał sobie równych strzelając 50 goli w 44 rozegranych spotkaniach. 3-krotnie strzelił hattricka (dwukrotnie z Aston Villa i raz z Leeds), a przeciwko „Pawiom” w FA Cup strzelił wszystkie cztery gole (4-1).
Po dobrych występach Watson przypomniał o sobie menedżerowi zespołu Anglii. W swoim trzecim meczu dla Anglii strzelił kolejne dwa gole. Później wystąpił przeciwko Niemcom (3-3) i Austrii (0-0). Po dwóch meczach bez żadnej zdobyczy bramkowej stracił miejsce w zespole. Watson miał poniekąd pecha, ponieważ w tym samym czasie grało wielu znakomitych napastników jak Dixie Dean, Tom Waring, Jimmy Hampson, Fred Tilson i Ted Drake.
Mimo że w sezonie 1931/32 dorzucił kolejne 23 trafienia w rozgrywkach ligowych, to jednak było zbyt mało, aby utrzymać zespół w pierwszej lidze. West Ham zajął 22 miejsce i opuścił szeregi najlepszych zespołów w kraju. W kolejnym sezonie 1932/33 strzelił 23 gole, a rok później trafiał jeszcze do siatki 26-krotnie. W swoim ostatnim sezonie na Upton Park, bramkarzy gości pokonywał 10-krotnie w 15 spotkaniach. Następnie przeszedł do zespołu Southampton. Podczas gry w West Ham’ie strzelił 326 goli w 505 spotkaniach.
Dla Southampton w 37 meczach strzelił 14 goli. Później założył małe gospodarstwo rolne w Cambridgeshire. Przez krótki okres był także trenerem w Cambridge City.
Vic Watson zmarł w Girton 3. sierpnia, 1988 roku. Miał 91 lat.
