Martin Stanford Peters urodził się 8 listopada 1943 roku w londyńskiej dzielnicy Plaistow. W kartach historii angielskiego futbolu zapisał się jako jeden z głównych współtwórców sukcesu reprezentacji Anglii podczas Mistrzostw Świata w 1966 roku. Ron Greenwood mówił o nim, że zawsze odpowiadał na modlitwy menedżerów. W późniejszym czasie uzyskał przydomek „Duch”, dzięki swoim ponad nieprzeciętnym umiejętnościom. Często niepostrzeżony interweniował w krytycznych momentach.
Peters swoją karierę rozpoczął w akademii West Ham’u United, po czym w 1959 roku podpisał kontrakt na okres próbny. Zadebiutował w Wielki Piątek w 1962 roku przeciwko Cardiff City, ale za nim na stałe zagościł w składzie West Ham’u musiał się sporo napracować. W tym czasie „Młoty” dysponowały mocną kadrą i dla Martina zabrakło miejsca w składzie podczas największego sukcesu West Ham’u jakim było zwycięstwo w Pucharze Anglii w 1964 roku, gdzie klub ze wschodniego Londynu pokonał Preston North End 3-2. Miejsce w podstawowej jedenastce wywalczył dopiero w kolejnym sezonie. W linii pomocy zazwyczaj występował z Eddie’m Bovingtonem i Ronnie’m Boyce’m. Miał spory udział w zwycięstwie West Ham’u w rozgrywkach Puchar Zdobywców Pucharu.
W 1966 roku był bliski zdobycia kolejnego trofea. Wraz z West Ham’em doszedł do finału Pucharu Ligii, ale niestety podopieczni Greenwood’a ulegli w dwumeczu West Bromwich Albion 5-3. Dobrą grę młodego pomocnika dostrzegł trener reprezentacji Anglii Sir Alf Ramsey. Peters został powołany na towarzyskie spotkanie z Jugosławią, w którym Dumni Synowie Albionu zwyciężyli 2-0. Martin w tym spotkaniu pokazał się z dobrej strony, w szczególności imponował pracowitością na boisku, co w późniejszym czasie zaowocowała na kolejne powołanie do reprezentacji Anglii, tym razem na Mistrzostwa Świata. Peters brał udział w dwóch przygotowawczych spotkaniach, a w meczu z Finlandią zanotował pierwsze trafienie w barwach reprezentacji Anglii. Wraz z nim na Mistrzostwa zostali powołani Bobby Moore i Geoff Hurst. Menedżer West Ham’u Ron Greenwood uważał go za najbardziej utalentowanego zawodnika z całej trójki.„Martin był z nich wszystkich najbardziej utalentowany, to był talent czystej wody.”
Peters jednak nie wystąpił w pierwszym spotkaniu z Urugwajem (0-0). Niezadowalający wynik nakłonił Ramsey’a do zmiany taktyki, który preferował grę środkiem pola. Poszukiwał pomocnika, który potrafił dobrze grać zarazem w defensywie jak i w ataku. Peters idealnie pasował do ustawienia 4-3-3. Był niezwykle pracowitym zawodnikiem, a także imponował siłą i wytrzymałością.
Ramsey zdecydował się wystawić Petersa w drugim spotkaniu fazy grupowej przeciwko Meksykowi, gdzie Anglicy pewnie pokonalirywali 2-0. Peters do końca turnieju zachował miejsce w podstawowym składzie. W ćwierćfinale Anglia pokonała Argentynę 1-0. Gola zdobył Hurst po dośrodkowaniu Martina. W półfinale Anglia bez większych problemów pokonała Portugalię 2-1. W finale czekało ich spotkanie z RFN.
Do 75 minuty utrzymywał się wynik 1-1 (Hurst 18′-Haller 12′), kiedy Anglia wywalczyła rzut rożny. Andy Ball dośrodkował piłkę do ustawionego na skraju pola karnego Hursta, który mocnym strzałem próbował umieścić piłkę w siatce, ale piłka odbiła się od obrońców i powędrowało wysoko w powietrze, aż spadła wprost pod nogi Petersa, który strzałem z półwoleja nie dał najmniejszych szans bramkarzowi RFN. Po meczu Peters wspominał, że aż zaniemówił z radości. Niemcy doprowadzili do wyrównaniu w ostatnich minutach spotkania i zgromadzeni kibice na Wembley byli świadkami dogrywki. W pierwszej części dogrywki Hurst zdobył niezwykle kontrowersyjnego gola, a w drugiej połowie dogrywki dokończył dzieła zniszczenia, tym samym kompletując historycznego hat-tricka w finale.
Po finałowym spotkaniu Ramsey określił Petersa jako piłkarza wyprzedzającego „epokę”, a Greenwood powiedział, że Martin byłby rozchwytywany na kontynencie, również w samych superlatywach o koledze z zespołu wypowiadał się lewy obrońca Ray Wilson.„Martin był niezwykle pracowitym zawodnikiem, dobrze grał w powietrzu i defensywie, również świetnie spisywał się w ofensywie.”
Jednak Peters nie zawsze był doceniany przez kibiców, choć Ron Greenwood nigdy nie pomijał wkładu tego zawodnika w grę zespołu. „W pewnym sensie można powiedzieć, że jego gra uchodziła uwadze kibiców. Oni zawsze podążali za piłką i niekoniecznie zawsze zauważali to co robił dla zespołu w ataku jak i obronie.”
W 1970 roku został wytransferowany wówczas za rekordową kwotę 200.000 funtów do Tottenham Hotspurs, a do West Ham’u trafił jeszcze napastnik Jimmy Greaves. W swoim debiucie Peters zanotował trafienie przeciwko Coventry City.
W lecie tego samego roku został powołany na Mistrzostwa Świata do Meksyku. Anglia bez większych problemów przeszła fazę grupową i w ćwierćfinale spotkała się z RFN. Po 48 minutach gry „Dumni Synowie Albionu” prowadzili 2-0 po trafieniach Charltona i Petersa. Jednak później Ramsey popełnił taktyczne błędy. Był przekonany, że RFN nie jest już im w stanie zagrozić i postanowił zdjąć z boiska dwóch najlepszych aktorów Charltona i Petersa. Jednak waleczni Niemcy doprowadzili do wyrównania, a w dogrywce przechylili szalę korzyści na swoją stroną. Peters w swojej autobiografii wspominał.„Odpoczniesz przed półfinałem – powiedział do mnie Ramsey. Kilka lat później przyznał mi prywatnie, że popełnił błąd ściągając nas z boiska.”
W 1971 roku w barwach „Spurs” święcił kolejny triumf, pokonując Aston Ville 2-0 w Pucharze Ligii. Rok później po raz 50 wystąpił w reprezentacji Anglii. Jednak w tym czasie dużo bardziej cieszył się ze zwycięstwa w Pucharze Zdobywców Pucharów, gdzie Tottenham pokonał Wolverhampton Wanderers 3-2 i jak się później okazało był to ostatni angielski finał na scenie międzynarodowej do maja 2008 roku, kiedy w finale Ligii Mistrzów spotkali się Manchester United i Chelsea FC. W 1973 roku po raz kolejny ze Spurs zdobył Puchar Ligii. W eliminacjach do Mistrzostw Świata 74′ zdobył 20 gola dla reprezentacji Anglii i jak się później okazało było to jego ostatnie trafienie. Eliminacje zakończyły się kompletną klapą. Anglicy zremisowali z niżej notowaną Walią, a następnie przegrali z Polską w Chorzowie 2-0.
W decydującym spotkaniu na Wembley przeciwko Polsce, założył opaskę kapitańską. „To był mój 63 występ dla Anglii i byłem najbardziej doświadczonym zawodnikiem w drużynie.” – wspominał Peters. Pełniący funkcję kapitana Bobby Moore, z powodu słabej dyspozycji został pominięty przy powołaniu i w reprezentacji Anglii rozegrał jeszcze tylko jedno spotkanie.
Przez całe spotkanie Anglicy mieli spore problemy z pokonaniem Jana Tomaszewskiego i dopiero, kiedy w polu karnym został sfaulowany Peters, Anglicy wyrównali po trafieniu z rzutu karnego, którego skutecznie egzekwował Allan Clarke. W swojej autobiografii Peters przyznał, że zanurkował w polu karnym. Spotkanie zakończyło się remisem 1-1 i Anglia po raz pierwszy od wielu lat nie pojechała na Mistrzostwa Świata.
Wraz z upływem lat, Peters grał coraz słabiej i w koszulce „Synów Albionu” wystąpił jeszcze tylko 3 razy. W 1974 roku z Tottenhamem po raz kolejny doszedł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, jednak w finale ulegli Feyenoordowi Rotterdam. Nie długo później został sprzedany do drugoligowego Norwich City za 50.000 funtów, gdzie menedżerem był jego klubowy kolega z West Ham’u John Bond
Peters pomógł zadomowić się Norwich w pierwszej lidze, gdzie wystąpił w ponad 200 spotkaniach. Dwukrotnie przez kibiców był wybierany piłkarzem roku (w 1976 i 1977), a w 2002 roku został włączony do Galerii Sław Norwich City. Na koniec swojej kariery trafił do trzecioligowego Sheffield United, ale już jako grający trener, był przygotowywany do zastąpienia na stanowisku menedżera Harry’ego Haslama. Po raz pierwszy w barwach nowego klubu wystąpił w 2 sierpnia 1980 roku w Angielsko-Szkockim Pucharze przeciwko Hull City (2-1). Jego ligowy debiut nastąpił przeciwko Carlise United, w którym zdołał się wpisać na listę strzelców.
Peters nie czekał długo na objęcie pracy menedżera. Haslam z powodów zdrowotnych po raz ostatni poprowadził Sheffield United 17 stycznia 1981 roku przeciwko Gillingham. Peters przejął klub, kiedy znajdował się 12 miejscu w tabeli i do końca sezonu pozostawało 16 spotkań do rozegrania. Niestety Peters odniósł w tym czasie tylko trzy zwycięstwa i Sheffield spadło do czwartej ligi. Po spadku zrezygnował z pracy w klubie.
Piłkarską karierę zakończył w styczniu 1981 roku. Miał niezwykle sporo szczęścia unikając poważnych kontuzji. W swojej karierze wystąpił w 882 spotkaniach, strzelając 220 goli. W sezonie 1981/82 grał amatorsko w Gorleston w „Eastern Counties League”, później został biznesmenem, aż w końcu przeszedł na zasłużoną emeryturę. W 1998 roku został włączony do zarządu Tottenhamu. W 2006 roku wydał autobiografię pod tytułem „Ghost 66”. W tym samym roku został włączony do angielskiej Galerii Sław.
